Aanvulling bij het bericht over Jacques Rogge van gisteren. Vandaag wordt in de studio commentaar geleverd bij de vrouwenmarathon in Athene door een Belgische loopster (Anni Van Landeghem?) die een jaar of vijftien geleden haar zinnen op de langste loopwedstrijd had gezet. Hoe ze daar een jaar lang alles aan had opgeofferd. Hoe ze tijdens een dopingcontrole positief was getest en daardoor een schorsing van twee jaar had opgelopen. Daardoor was er niet alleen meteen een vroegtijdig einde aan haar carrière gekomen maar had ze ook daarna nog lange tijd de negatieve gevolgen van dat incident moeten ondervinden. De loopster vond dat zij ten onrechte was gepakt. Ze praatte daarover – vijftien jaar na de feiten – nog altijd met een krop in de keel. Verontwaardigd, machteloos. Ene Jacques Rogge had haar gefnuikt. Hij had haar moedwillig de kansen op verdediging ontnomen door haar de stalen voor de tegencontrole te ontfutselen. De loopster was nadien, in beroep, in het gelijk gesteld. Maar wat haar ontnomen was kon haar niet worden teruggegeven. Rogge, vond zij, had nooit moeten boeten voor de blunder die hij had geslagen. Over die man was zij dan ook niet te spreken…
