‘Deckers & Ornelis’. Dat is de naam van een radioprogramma waarmee de zender Q-music op een groot paneel in de Karel Van Manderstraat adverteert. Het zet me aan het denken: vanwaar die neiging om koppeltjes te vormen? Coninckx & Van Wijck, Desmet & Polspoel… Overigens, van Desmet gesproken, ik zag de hoofdredacteur gisterenavond tijdens het zappen na de 200 meter-finale met Kim Gevaert in een idiote talkshow op Kanaal 2. Samen met een of andere wufte babe had hij het over de diefstallen die hij als kind had gepleegd. Zij had ooit mascara gestolen in een warenhuis, en was bij de lurven gevat. Braaf en zich bewust van zijn status de vraag ontwijkend had Desmet het over het stelen van rabarber en van appels uit de tuin van een buur. Of zoiets. Om de een of andere reden vond ik het beschamend. De hoerige manier waarmee deze gezaghebbende figuren hun verantwoordelijkheidszin te grabbel gooien in ruil voor wat rap gewin in de vorm van naambekendheid en egostrelerij… Mijn ritje overigens voerde mij nog eens langs het gewone parcours. De kleuren waren: groen, bleekblauw, wolkenwit en schaduwgrijs. De wind was strak, zeker in de tweede helft van de rit. Ik luisterde ondertussen naar ‘De Wandelgangen’, hoorde een aardige cover door Aimee Mann en Michael Penn van ‘Two of Us’, een van mijn lievelingssongs van The Beatles. Wat een fantastische stem heeft die Mann! En Koen Vergeer had het over de aflijvig geworden dichter Cees Ouwens, die hij ‘moeilijk’ vond maar van wie hij toch een ‘aardige’ versregel met het woord ‘fluitekruid’ uit het hoofd kende.
