Het was een prachtige dinsdagochtend. Ze maakten eerst nog samen een wandeling in het park vlakbij hun huis in Brooklyn. Larry nam daardoor een van de volgende metro’s naar Manhattan waar hij, in de buurt van het WTC, toentertijd werkte. De metrotrein stopte echter al niet meer in het metrostation van het WTC: het eerste vliegtuig was al in een van beide torengebouwen binnengevlogen. Als ze niet die wandeling hadden gemaakt, dan… ‘Sheer luck or Gods hand: who knows?’, zegt Mary nu. En Larry: ‘I was in the dust cloud.’ We zitten in een café in Damme achter een trappist wat uit te rusten van ons fietsritje door de Polders, en het is alsof wat Mary en Larry vertellen fictie is. Wij hebben het op televisie zien gebeuren, en wellicht béter zien gebeuren dan Larry zelf, die er toch middenin zat.
Terug thuis toon ik hen de foto die A ooit vanuit Battery Park maakte van de Twin Towers. We staan tussen de monumentale gedenkstenen met daarop de namen van talloze gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Op de achtergrond spelen de torens een plastisch spel van volume, perspectief en kleur met de gedenkstenen. Tussen de gedenkstenen staat een koppel iets te lezen. Onder de foto schreef A: ‘I’m not a prophet.’
(M en L zijn twee schrijvers uit New York die ik eergisteren door een toevallige huisruiltoestand heb leren kennen.)
