(30 september 2001)
Clandestiene documentaire van een Brits-Afghaanse
journaliste in haar land van herkomst, dat kreunt onder het extreme regime van
de Taliban. Akkoord, we weten niet veel en dit soort reportages corrigeert dat
gebrek enigszins, maar wat haat ik die overdreven dramatische toon, de
doorzichtige regie die van dit soort documenten een hoogst subjectieve
aanklacht met Hollywood-allures maakt. Alsof het allemaal gemaakt is met een
door overmatige beeldconsumptie blind en doof geworden publiek van analfabeten
voor ogen. Een publiek dat zich alleen nog laat overtuigen door emotie en niet
door sec gebrachte feiten. Het is misschien voor de goede zaak, maar het blijft
indoctrinatie en desinformatie.
Ondertussen wordt steeds nadrukkelijker over de
nakende Amerikaanse aanval bericht en lees ik in de kranten de mogelijke
scenario’s die zouden kunnen leiden tot een wereldwijd conflict tussen het
Westen en de islam.
