SOKKEN
Waarom mensen met allerlei tekst op hun kleding rondlopen, is mij altijd
een raadsel geweest. Onbezoldigd reclame maken voor textielbazen lijkt mij niet
zo snugger. Afgezien van het feit dat die soms wat lachwekkende namen voeren
zoals Pepe of Nafnaf, is er toch ook zoiets als het verworven recht van
sandwichmannen om zich voor bewezen diensten te laten betalen.
Je ziet mensen via hun kleding ook boodschappen van algemeen nut de
wereld insturen, zich er al dan niet van bewust dat ze zich daarbij verregaand identificeren
met datgene waar die boodschap voor staat. Hoe terecht het aangekaarte soms ook
is, deze manier van communiceren heeft inmiddels alle overtuigingskracht
verloren. Het heeft iets van roepen in een woestijn. Nu hoeft wat mij betreft
niet iedereen in grijs maatpak rond te lopen, maar toch: iemand een boodschap
in de maag splitsen kan beter op een manier gebeuren waarbij uitwisseling van
ideeën mogelijk blijft.
Soms wordt het echt beroerd. Zo zag ik eergisteren op de trein een man
van zekere leeftijd. Hij had zijn ene been over het andere geslagen en liet mij
zodoende de boodschap lezen die in roze letters op zijn witte sok gedrukt
stond? “Do you want to communicate with me?” Antwoorden lag buiten mijn
mogelijkheden: niet dat ik het Engels niet voldoende machtig ben, maar wat kon
ik met mijn paar paarse sokken zeggen?
Verschenen in De Standaard van 13
mei 1995
