Elke dag, of toch elke dag dat het niet te hard regent, komt hij hier aan met zijn auto, een bescheiden zwarte monovolume-Toyota RAV4, die met zijn sterke lijnen opnieuw hoge toppen scheert, zowel in 4x4 als in 4x2-versie. Hij stapt uit (vandaag heeft hij een rode trui aan), haalt uit de koffer een golfclub en wandelt rustig het grote, volledig door bomen en bos omgeven veld op. Hij haalt een balletje, een geel golfballetje, uit zijn broekzak en plaatst het voorzichtig, als was het zo breekbaar als een ei, op de grond. Dan zet hij een stap terug en gaat vervolgens in golfslaghouding staan. Hij neemt zijn tijd: benen uit elkaar, de voeten op een denkbeeldige parallel met de lijn die straks door het balletje zal worden beschreven, hoofd gericht naar het punt waar het straks een vijftig meter verderop zal neerkomen. En dan slaat hij. Lichtjes. Het balletje gaat de lucht in en komt een beetje links of rechts van het vooraf ingeprente punt neer. Waarop de man met de rode trui het op zijn dooie gemak gaat ophalen, van de vindplaats het nieuwe slagpunt maakt en zijn handeling herhaalt. Twee of drie keer in dezelfde richting, en dan terug het hele veld af – en dat een keer of drie, vier na elkaar. Een halfuur nadat hij zijn eerste balletje heeft weggeslagen, raapt hij het een laatste keer op, stapt op zijn Toyota af, legt zijn golfclub in de koffer, stapt in en vertrekt.
