Nog een paar minuten voor de trein vertrekt. Ik heb al plaatsgenomen en zie hoe buiten op het perron een man en een vrouw in de ochtendzon (zie die lange schaduwen!) genieten van een – voorlopig – laatste sigaret en van hun hond, die speels hapt naar de door mevrouw opschopte sneeuw. Het lijkt me wel een vrolijk trio – en omdat vrolijkheid aanstekelijk is, stemt het me gunstig. Maar die indruk moet ik al vlug herzien wanneer koppel en hond het compartiment hebben ingenomen naast datgene waarin ik mij heb geïnstalleerd. De hond is natuurlijk nog ‘toppezot’ en wordt luidruchtig pseudo-vermanend toegesproken door zijn baasje – soms is dat verkleinwoord echt niet op zijn plaats. Mevrouw, inmiddels, graait al in haar reistas: ‘Tu veux une bière?’ Tabak- en alcohollucht walmen mij toe. Wanneer meneer de leiband van hondlief vastmaakt aan een knop die minder ver van mijn benen verwijderd is dan de leiband lang is, gris ik vlug mijn spullen bij elkaar en zoek rustiger oorden op.
