Vandaag rijden, door de algemene staking, de treinen niet en daarom breng ik S. naar Gent. Ze moet er examens afnemen van studenten die er in de reguliere ronde om de een of andere reden niet bij konden zijn. Dat duurt een uurtje, ik breng het door in de leeszaal van het gloednieuwe gebouw. Het valt me moeilijk om me er te concentreren. De Arteveldestudenten zijn bijzonder luidruchtig – duidelijk niet vertrouwd met het concept ‘leeszaal’. Op een trein is het vaak aangenamer werken dan hier. S. vertelt me later dat het probleem gekend is, dat de bibliothecaris er zich aan ergert – maar dat er niets kan aan gedaan worden. Tja. De architect, vind ik, heeft hier echt wel een kans laten liggen. Hij had er rekening mee moeten houden dat de jonge mensen van vandaag minder gemakkelijk tot rekening houden te bewegen vallen en in een afgescheiden, stille, ruimte moeten voorzien voor diegenen die een leeszaal nog altijd als een oord van individueel werken beschouwen. Nu heeft hij zich misschien iets te veel geconcentreerd op scheve plafonds, grote glaspartijen en het gebruik van frisse kleurtjes voor de binnenmuren.
