schrikkel 043

We hadden nog snel elk een paraplu meegegrist. Die kwamen goed van pas want het begon steeds heviger te sneeuwen en toen we op het strand aankwamen zaten we in een dubbele wolk: de wolk waaruit de sneeuw viel – en die sneeuw vormde zelf een wolk. Er was: ‘no line on the horizon’. Dijk en strand waren volledig verlaten – veel viel daar ten andere ook niet meer te zien. Het was prachtig. Het was koud. Het was memorabel. ‘Draag jij mijn paraplu even, dan kan ik een foto van je maken.’ En zo sta je daar, met twee paraplu’s, in een dubbele mist- en sneeuwwolk: het is een hartverwarmend beeld dat ik voor altijd met me mee wil voeren naar overal waar we ooit nog zullen komen.