Een saharaanse zandstorm doet een sappig buitje onbereikbaar lijken, in de vrieskou is het zonnige strand een fata morgana. Het gras van de buren is altijd groener, la vie est ailleurs. Reclamemakers spelen in op dit oeroude en primitieve ressentiment. Ook in Marokko. Of in dienst van Marokko. Mocht, overigens, Agadir in een West-Europees land liggen, reken maar dat die dromerig voor zich uit starende mevrouw (niet de mevrouw naast het bushokje van JCDecaux natuurlijk) schaarser gekleed zou zijn. Toch is er, in naam van de onder islamitische invloedssfeer opererende broodheer, een toegeving richting westerse strandtoerist, die natuurlijk het Sea, Sun & Sex-adagium hoger in het vaandel voert: watertrappelen geschiedt ook in door de islam gecontroleerde landen bij voorkeur met zijn tweetjes. Suggestief versus expliciet, het is denk ik niet te ver gezocht hierin een verre uitloper te zien van de iconografische geplogenheden van de islamitische cultuur. Die ingeduffelde mevrouw die daar fluks komt aanstappen, overigens (alweer overigens), keek me aan met een minder dromerige blik. Zo van: ‘Wat staat die hier dat buskot te fotograferen?’ Ik was wel blij dat ze onverwachts mijn beeld bleek te zijn ingestapt en het zo veel interessanter maakte.
