schrikkel 049

Wij kwamen er samen om allerlei verjaardagen te vieren. Tien jaar Concertgebouw en vijfentwintig jaar De Werf. Of was het omgekeerd? Ach, wat doet het er toe? We kwamen samen in het Concertgebouw voor een bloemlezing van jazzconcerten en ik vond dat die ballonnen daar wel mooi hingen (of stonden), in die kille betonconstructie. We liepen voortdurend bekenden tegen het lijf, de ene al vriendelijker dan de andere, en we hadden pijn in onze ruggen van de ongemakkelijke stoelen in de grote zaal. Het Nathan Daems Quintet was de revelatie van de avond. Citeren uit het Afrikaanse klankenerfgoed, dat deden er wel meer. Maar Nathan Daems ging daarin een stap verder, zo leek het mij – maar echt goed uitleggen kan ik het niet want muziek in het algemeen en jazz in het bijzonder is niet echt mijn vocabulaire. Zo een keer in de tien jaar wil ik wel eens voorwenden er iets van te kennen. Ik ben een decenniumfan. Mijn muziekballon is rap doorgeprikt.