9 mei 2014
dag 11.3
De tegenwind (mistral?) wakkert aan tot 60 per uur en meer, zo
heb ik deze ochtend vernomen in la météo van
het onvolprezen programma Télé Matin op
Antenne 2. Daar zou een mens al eens van aan Boudewijn de Groot beginnen te
denken. Inkopen doe ik in Coursan, op 5 kilometer van Narbonne, de stad waar ik
in 1983 een fietsreis aanvatte die me tot in Libourne, vlakbij Bordeaux, zou
voeren en die ik deze keer niet zal aandoen. Ik kom aan de kassa van de
groente- en fruitwinkel achter drie oude vrouwen te staan. Een leverancier komt
binnen met een lading appelsienen. Ah,
toute une bande de jeunes filles! De vrouwen, al lang niet meer en fleurs, gniffelen. Eentje wijst naar
de lading. Elles sont fraîches? Maar
mevrouwtje toch, tien minuten geleden hingen ze in Spanje nog aan de bomen!
Picknicken doe ik in Cuxac-d’Aude, waar ik tegenover de mairie het verkeer op de rotonde
observeer. Achter mij staat een soort kilometerpaal in massieve natuursteen met
daarop bevestigd, door middel van vier vijzen, een bordje waarop met amechtige
typografie staat gedrukt dat onder deze stèle
in het tweehonderdste herdenkingsjaar van de republiek een urne is gevat
waarvan de cuxacois van 2089 naar
aanleiding van de tricentenaire de
inhoud zullen mogen tsjekken. Maar hoe
deerniswekkend, dat euvele enthousiasme waarmee dit bordje, dat hooguit nog
tien jaar zal meegaan vooraleer het aan flarden zal gedesintegreerd zijn, of
door vandalisme vernietigd of verwijderd of onleesbaar gemaakt, hier aan deze
steen, die al wat robuuster en duurzamer lijkt, bevestigd is en zich richt tot
een toekomstige generatie. Zullen die nog over kruistournevissen beschikken om
de inhoud van de urne op te diepen en zo ja, zullen zij nog weten hoe die te
gebruiken? (Nu weet ik plots niet meer of vijs
een correct Nederlands woord is, of het niet schroef moet zijn. Peu importe.)
Ik zit, uiteraard, in de schaduw en realiseer me waarom hier
op de pleinen en op openbare perkjes overal platanen staan. Omwille van de
schaduw die zij werpen, natuurlijk. Maar: platanen zijn toch niet meteen nadat
ze geplant zijn groot genoeg om schaduw te werpen?
De streek die ik doorkruis, werd recent
geteisterd door zware overstromingen, blijkbaar. Borden van de région maken duidelijk dat men een soort
van deltaplan aan het uitvoeren is. Rond een van de dorpen die ik aandoe wordt
een heuse dijk gebouwd. En hier en daar staat bij bruggen over nu volledig
droogstaande beekjes: Ce pont a été
reconstruit après les inondations de 1999.
