(220212)
AFDREIGEN
Vijf dagen geleden nog maar deed hij er (in dezelfde krant) nog ostentatief het zwijgen toe – ‘Ik kan me er niet te veel aan ergeren, want dat zou slecht zijn voor mijn hart’ – maar nu lijkt het potje van Fernand over te koken. Meteen wordt duidelijk – voor zover het dat al niet was – wie in dit landje werkelijk de plak zwaait. Of moet ik het anders formuleren? Moet ik zeggen dat men het niet meer de moeite waard vindt om te doen alsof het ánders is, alsof die volksvertegenwoordigers in een van die overbodige parlementen het wérkelijk voor het zeggen hebben? Alsof het liegen en manipuleren tot in de hoogste regionen niet gewoon vanzelfsprekend geworden is – denk aan de schaamteloosheid, om maar dat voorbeeld te geven, waarmee de bonzen van 3M in de parlementaire PFOS/PFAS-onderzoekscommissie van het Vlaamse parlement deden alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Waarmee ze hun totale minachting voor de democratie etaleerden.
Fernand dus. Huts. Fernand Huts. Die van onthutsen zijn unique selling proposition lijkt te willen maken. De goegemeente voor schut zetten. Lachen met de miljoenen. Ondertussen andere miljoenen aaneenrijgend. Sorry, ik beland in woordspelerigheid omdat ik even de kluts kwijt ben bij wat ik nu onder ogen zie: dit interview in De Standaard, onder de titel: ‘De burger zal opdraaien voor schadeclaims van bedrijven tegen Demir’. Alleen al het feit dat die kerel zo’n podium krijgt, blijkbaar. Om zijn machtsspelletjes te spelen. Om af te dreigen. Om te intimideren. Hoe machtig moet je je voelen?
De aanleiding is het voornemen van minister van Omgeving, Milieu, Natuur en nog een paar zaken Zuhal Demir, van de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA), om alle eigenaars van zonnepanelen die meer dan 200.000 euro subsidies op drie jaar innen, de grote bedrijven dus, hun zonne-energiesubsidies te ontnemen. Net zoals Fernand Huts met zijn Katoen Natie zoals elke afnemer in het land binnenkort aanspraak mag maken op de eenmalige premie van 100 euro om de energiekost te helpen drukken, zo profiteert hij ook van de voordelen die verbonden zijn aan het installeren en uitbaten van zonnepanelen. Fernand heeft nogal wat dakoppervlakte boven zijn talrijke loodsen in de Antwerpse haven, dus dat rekeningetje loopt aardig op. En hij moet er niets voor doen. Enkel innen.
En hij is al binnen.
Nu dreigt hij. Zoals algemeen bekend zijn veel grote bedrijven, die nu door Demir lijken te zullen worden benadeeld met haar aangekondigde maatregel, aanhorig aan de N-VA, de partij die bij monde van haar voorzitter stelt uit te voeren wat wordt gedicteerd door ‘Vlaams netwerk van ondernemingen’, ‘Voka’ voor de vertrouwelingen. Demirs beslissing zal ‘wellicht desastreuze gevolgen hebben in de stembus’. Om te beginnen zullen, aldus Huts, veel bedrijven naar de rechtbank trekken. Met haar voornemen veroorzaakt Demir immers ‘rechtsonzekerheid’. Wie zal hier nog willen investeren als de regering haar eigen wetgeving ondergraaft?
Het dreigement van Huts is expliciet en klinkt ondubbelzinnig als een oproep: ‘Deze grootschalige ontplooiing van honderden rechtszaken, gespreid over heel Vlaanderen, zal gebeuren in de aanloop naar de verkiezingen, met waarschijnlijk desastreuze gevolgen in de stembusresultaten.’
Bij de N-VA is met de figuur van Demir zeker een vergroening aan de gang. Maar daarbij speelt, zo leert mij een opiniestuk van Matthias Verbergt, de electorale strategie altijd minstens een even grote rol als de werkelijke zorg om het voortbestaan van de planeet en, op die planeet (onvermijdelijk), van Vlaanderen, dat door vlaggende en vloekende vlasboeren, vleeseters en vlooientemmers bevolkte vlakke vlek. Perifeer in de werkelijkheid maar uitermate centraal in de vochtige droom der Vlaams-nationalisten.
