lijstje 22

‘Lijstje van films die een impact op me hadden, ongeacht de tijd’, opgesteld naar aanleiding van een spelletje op Facebook.

12 Angry Men (1951) – overtuigingskracht

Les vacances de mr Hulot (1953) – les in slapstick en timing

The Flight of the Phoenix (1965) – avonturenfilm met psychopolitieke onderlaag

La Grande Vadrouille (1966) – ongecompliceerd plezier

Jungle Book (1967) – de eerste keer naar de cinema

L’Amour en fuite (1978) – verliefdheid is een verhaal

Die Ehe der Maria Braun (1979) – het Wirtschaftswunder anders bekeken

The Dead (1987) – het sneeuwt aan de andere kant van het eiland

Der Himmel über Berlin (1987) – engelen troosten eenzame mensen

Reservoir Dogs (1991) – mensen zijn slecht, slechter, slechtst

Remains of the Day (1993) – je kunt het leven niet terugdraaien

Magnolia (1999) – het uit de lucht vallen van kikkers kan plausibel zijn

Mystic River (2003) – ‘Hij heeft mijn jeugd afgepakt.’

Gainsbourg. Une vie héroique (2010) – suspension of disbelief

Melancholia (2011) – vluchten kan niet meer

Carnage (2011) – het slachthuis van ’s mens’ goede bedoelingen

Amour (2012) – hopen dat er tegen dan een waardige manier is

Before Midnight (2013) – subliem groepsgesprek in één ononderbroken shot

The Grand Budapest Hotel (2014) – fantasie en sprookjesachtigheid

5198

Assebroek, Gemene Weidebeek - 181011

getekend 312

niet opgenomen 167

Brugge, Gouden Boomstraat - 180309

niet opgenomen 166

Brussel, Wetstraat - 180301

het overzicht 069

Soms denk je, zonder daarom onbescheiden te willen zijn, bij een eigen foto: dit doet mij denken aan ergens iets wat ik ooit in een fotoboek hebt gezien, of op het net, op een site gewijd aan een of andere iconische fotograaf met naam en faam. Als het om een zelfgemaakte foto gaat, past het natuurlijk altijd bescheiden te blijven, maar een dergelijke associatie stemt toch tot enige tevredenheid – al moet je natuurlijk oog blijven hebben voor je onvolkomenheden. Maar goed, die waren er in het werk van de iconische fotograaf vast ook wel – zijn of haar werk is iconisch geworden omdat het patina van de tijd erop is neergestreken, omdat de foto in kwestie is opgenomen in een heel corpus, omdat de beelden de blik van talloze anderen hebben gericht, en jij bent zelf een van die talloze anderen.

Bill Brandt, Londen 1938

Bill Brandt (Hamburg 1904-Londen 1983) fotografeerde kort voor de Tweede Wereldoorlog op straat spelende kinderen. Hij deed dat in een stedelijke context. Ik zag ergens een van die foto’s en moest eraan denken toen ik de foto die ik zelf in 2007 in Liverpool maakte voor deze reeks selecteerde. De associatie met Brandt is natuurlijk ook ten dele ingegeven door de Britse setting. Voor het overige zijn beide foto’s nauwelijks vergelijkbaar. Maar ze spelen – voor mij – wel op elkaar in.

Op mijn beeld wijzen allerlei elementen op eigentijdsheid: de kleding van de bakvissen, kortgerokt en hooggehakt; de winkelpuien; het straatmeubilair, de radiotoren. We bevinden ons in de vroege 21ste eeuw. Maar ooit zal ook deze foto er gedateerd uitzien.

Het jongentje dat achter de duif aanzit, had daarentegen – behalve dan vanwege zijn confectiepakje – ook in de jaren dertig kunnen gefotografeerd zijn, en dat maakt zijn kinderlijkheid en onschuld uit, die contrasteren met het seksueel opgeladen meisjesgezelschap. (Zie hoe een van de meisjes de fotograaf in de gaten houdt.)

Wat verderop op het trottoir komt een tweede groepje ons tegemoet. Het is gemengd en vertegenwoordigt de toekomst, het verlangen, de hoop. De duif zal opvliegen, zoveel is zeker. De beide groepjes zullen elkaar kruisen. De meisjes zullen giechelen, allicht. Arm in arm. En zo gaat het generatie na generatie, steeds opnieuw. De modaliteiten wijzigen, de fundamentele drijfveren blijven dezelfde: spel en onschuld, verlangen en vergankelijkheid.

 
Liverpool (VK) – 070725

5197

Assebroek, Zomerstraat - 181011

getekend 311

Araucaria araucana 2

? - 181101

afscheid van mijn digitaal bestaan 93

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen

27 april 2006

ACROSTICHON

Acrostichons worden, bij mijn weten, niet vaak meer toegepast. Coderen kun je beter op een andere manier. Ronduit doorzichtig, althans voor de geoefende en een beetje erudiete lezer, moet je de methode noemen waarbij alle eerste letters van elke zin in een tekst samengenomen het te achterhalen woord vormen. Of beter gezegd van elke regel in een gedicht want daarop is een acrostichon toch vooral van toepassing. Straks begint u misschien te vermoeden dat ik hier iets wil illustreren. Terecht, natuurlijk. Ik vond er namelijk niets beters op om dit begrip met zijn eigen toepassing aan u voor te leggen. C’s vormen daarbij, zo merk ik nu, een hinderpaal. Hopelijk vindt u het niet erg dat ik me met een jantje-van-leiden van die C af maak. Ongeveer iedereen heeft het nu wel door, denk ik. Neen, veel méér dan een spielerei stelt dit stukje niet voor: het acrostichon van dit acrostichonachtige stukje (het is namelijk geen gedicht of iemand zou zo vrij van poëticale opvatting moeten zijn het zo te noemen) is acrostichon want behalve het procedé wordt ook het resultaat ervan zo genoemd.

27 april 2006