23 juli
Before Midnight (2013)
van Richard – Boyhood – Linklater is
meer een theaterstuk dan een film. Oké, het is een film, maar dan een die
bestaat uit een beperkt aantal bijzonder lang uitgesponnen dialogen waarin de
acteurs buitengewoon sterk spelen. Het filmische zit dan in de afwisseling van
statische camerastandpunten met beweeglijke. Helemaal vooraan in de film is de
camera voorop de auto gemonteerd tijdens een wel tien minuten durende
tweespraak tussen Céline (Julie Delpy) en Jesse (Ethan Hawke). Of er is de
lange achterwaartse travelling terwijl het koppel van boven in het historische
hart van het Griekse kuststadje, met zijn duizend jaar oud kerkje, door
aanvankelijk smalle en kronkelende, en gaandeweg steeds breder worden straten
tot helemaal beneden aan de waterlijn stapt en ondertussen een van die
diepgaande gesprekken voert waarmee koppels die nog te redden vallen een crisis
bezweren… Erg statisch is dan weer een klassiek tafelgesprek met vier koppels. Het
gaat over seks en liefde, vriendschap en huwelijk. Net wanneer je begint te
beseffen dat de gastvrouw nog geen woord heeft gezegd, krijgt ze het woord en
spreekt de meest beklijvende gedachten uit: hoe ze de man met wie ze getrouwd
was mist, maar hoe nu ook de herinnering aan hem begint te vervagen – en zo is
het alsof hij een tweede keer sterft. Iedereen aan tafel is er stil van, en dat
was ik ook.
Before Midnight
gaat over de imperfecties van het leven zoals het zich afwikkelt na de
voltrekking van het huwelijk – ‘een mens is maar enkele jaren echt vrij: tussen
het moment dat je het huis verlaat en de geboorte van je eerste kind’ – en hoe
je ertoe kunt komen dit te aanvaarden. ¶
