de zomer van 2016 – 19 / droom # 97

(Notitie midden des nachts gemaakt.) Heeft een mug een geheugen? Je zou het gaan denken want als je hem bij een eerste poging om hem dood te meppen niet hebt geraakt, lijkt het erop dat hij daarna méér op zijn hoede is en zich niet zo gemakkelijk meer laat verschalken. Hetzelfde geldt nog meer voor een vlieg. Die lijkt zich daarenboven bewust te zijn van wat voor jou de moeilijkste plekken zijn om hem te raken, bijvoorbeeld naast een glas of op een asbak. Kunnen die beesten iets leren? En zo ja, waar slaan ze dan die herinneringen en kennis op? En hoe? ¶

Droom. Ik probeer aan iemand duidelijk te maken hoe je een verhaal realistischer kunt maken door er een onverwacht detail aan toe te voegen. Ik zwaai, terwijl ik dat zeg, te breed mijn arm uit en maai zo een dure kristallen vaas van de lage salontafel. Quod erat demonstrandum. Wat verderop in de droom bevind ik mij – hoe ik daar ben gekomen, wordt niet verduidelijkt – in een Schotse Bed & Breakfast. Het is er zo goed dat we – we, maar wie vergezelt mij? – besluiten om aan het uitbaterskoppel meteen te zeggen dat we volgend jaar willen terugkomen. Maar het bejaarde koppel zegt dat het te oud is geworden en dat dit voor hen de laatste zomer is. ¶

Nog eens One Day, zelfde gedachte als gisteren maar dan beter geformuleerd. Het sofisme in One Day is dat de patina die een langdurige liefdesrelatie kan krijgen en die een dergelijke relatie dat aura van aantrekkelijkheid en respectabiliteit verleent, in deze film door de kunstgreep van de chronologische omkering helemaal naar het begin van de relatie wordt overgeheveld, naar de eerste dag, waardoor het lijkt alsof je daar alles in handen hebt en dat je met die unieke kans zuinig moet omspringen. Maar wat er niet wordt vermeld, en dat is de misleiding, is dat er, als je een andere keuze maakt, ook op dat vervolg een patina zal komen, dat op zijn beurt overhevelbaar is naar het begin. ¶