25 juli
Een operettestaatsgreep, gevolgd door massale ‘zuiveringen’:
tienduizenden magistraten, leerkrachten, professoren, militairen… die tot
gisteren nog normaal functioneerden in het bestel, worden aan de kant gezet,
geschorst, ontslagen. Géslagen misschien ook. Wat gebeurt er met hen? Zijn er
werkelijk zoveel gevangenissen in Turkije? Zoveel cellen? Of belanden deze mensen
in vluchtelingenkampachtige instellingen? We vernemen daar weinig over. En wat
staat er verder met deze mensen te gebeuren? Hoe zullen zij opnieuw in de
samenleving worden opgenomen? Zullen zij daarin ooit opnieuw worden opgenomen?
Op Facebook passeren filmpjes. Een met een lange rij mannen,
die daar duidelijk niet voor hun plezier aanschuiven. De mannen in de rij
hebben allemaal alleen maar een broek aan. Van de meesten is het een kaki lange
broek, onderdeel van het militair uniform. Sommigen schuiven aan in onderbroek.
Dit zijn gevangenen. Ze hebben de bevelen te volgen van de geüniformeerde
mannen naast de rij. Een ander filmpje toont hoe in een grote stad (Istanbul?)
een boekhandel wordt vernield. Mannen, uiteraard allemaal mannen, breken zich
een weg naar binnen en slaan en hakken daar alles kort en klein. De boeken
worden van de tafels geveegd. De fik wordt er nog net niet ingestoken. En er
zullen nog wel van die filmpjes zijn. En van heel veel zuiveringsacties zullen
er geen filmpjes zijn. Wat gebeurt er dezer dagen niet allemaal in Turkije? De
stilte is er onheilspellend. ¶
