Gisteren las ik bij over het ontstaan van de staat Israël, en alle narigheid waartoe dat geleid heeft. Dit naar aanleiding van Judas van Amos Oz, dat over die periode kort na de Tweede Wereldoorlog gaat, maar ook van de discussie die ik met L. had over mijn tekst over cultuurrelativisme van een paar weken terug. Hij gaf me zijn boek Wie is bang voor moslims? en daarin staan heel heldere bladzijden over het ontstaan van het onoplosbare conflict in het Midden-Oosten. Ook in De dagen van het millennium van Marc Gevaert staat een bijzonder didactisch en helder hoofdstuk over de kwestie. Door mijn hoofd speelt ook nog een vriendelijk gesprek dat ik had met een N-VA-mandataris, over nationalistische symboliek en vlaggenvertoon. Ik besteed vandaag heel wat tijd aan een tekst over nationalisme, verpakt als open brief aan een andere N-VA-mandataris met wie ik een hoffelijke aanvaring had op Facebook naar aanleiding van een cartoon van André Nollet over de uitschakeling van de Rode Duivels op het EK. Heel die cluster van ideeën over nationale identiteit komt nu in een stroomversnelling – het is goed dat ik me daarin wat verdiep, zoals ik dat meer dan twintig jaar geleden ook al eens deed.¶
De zomervakantie is nu goed en wel begonnen – ik hoor het,
wanneer het een keer niet regent, aan het gejoel van de kinderen in het park.
Maar het kost me moeite om in dat ritme mee te stappen. Het werk stopt pas op
20 juli, ik houd tot dan de zomer buiten. Of de zomer houdt mij buiten. ¶
One Day van
regisseur Lone Sherfig (2011), naar de gelijknamige bestseller-debuutroman van
David Nicholls (2009), is een feelgoodfilm met toch een bitter kantje aan. Wat
gebeurt er als je op die ene dag zoveel jaar geleden niet zus maar zo zou
hebben gehandeld – hoe zou je leven dan verlopen zijn? Door te spelen met de
chronologie kan de regisseur de gevoelens bij zijn publiek manipuleren. De
spijt om wat niet heeft kunnen zijn neemt toe omdat de tijd een patina op de
dingen heeft gelegd, op de relatie tussen de twee protagonisten in dit geval.
Koppels die lang bij elkaar blijven, krijgen zo’n glans. Door de chronologie om
te draaien, legt de regisseur-manipulateur dat patina ook op de eerste dag. Of
op de herinnering daaraan. Maar dat patina wás er helemaal nog niet op die
eerste dag, en mochten er toen ándere beslissingen zijn genomen, dan zou een
ander verhaal die eerste dag op een andere manier hebben doen glanzen. Maar
goed, ik heb met plezier gekeken. Zoals ik vorig jaar ook met plezier Nicholls
tweede roman Wij (Us) las. Nu ga ik eens bekijken of diens
De eerste dag mij kan bekoren. Ik
vond een tijd geleden voor 3 euro een onbeschadigd exemplaar in de
kringloopwinkel. ¶
