YEBOAH
Blijven zitten. Zo moet je reageren als je poëzie ervaart.
Dat is althans de mening van de trainer van de Engelse voetbalploeg Leeds
United.
Match of the day
is een van mijn favoriete televisieprogramma’s. Internationaal gezien steekt
het Engelse voetbal niet boven dat van andere landen uit, maar de regisseur
doet je andere dingen geloven. De BBC slaagt er elke week opnieuw in om van de
doodgewoonste match een hoogstaand spektakel te maken.
De ‘match van de dag’ van vorige zaterdag was
Wimbledon-Leeds. De tweede helft is amper op gang gekomen, of zwarte Leeds-spit
Yeboah krijgt halverwege tussen middenlijn en back-area de bal. Hij controleert
met de borst, vangt de bal op met de linkerdij, omspeelt zijn tegenstander met
een onverhoedse kapbeweging, de bal stuitert via zijn rechterknie tot bij zijn
rechtervoet. Yeboah aarzelt niet en zet, vanop meer dan twintig meter, zijn
rechter tegen het leer. Het geheven rechterbeen wijst de richting aan waarin de
bal vliegt: goal!
Aan de trainer van Leeds werd na de match gevraagd waarom
hij zo stoïcijns bleef zitten – een bewegingloosheid die uitvoerig in beeld was
gebracht. ‘I couldn't lift my
back,’ zei hij nuchter. ‘This was pure poetry.’
Een suggestie voor als u eens een gedicht leest om van
achterover te vallen.
Twintig jaar geleden verschenen in De Standaard van 27 september 1995
