The Man From London (2007) van
de Hongaar Béla Tarr beantwoordt aan al deze clichés en is dan ook een
Simenon-verfilming. Een seingever ziet, zelf ongezien, in een haven een moord
gebeuren. Hij kent dader noch slachtoffer. Hij komt in het bezit van een koffer
vol geld. Hij raakt tot over zijn oren betrokken in iets wat voor hem een dag
eerder totaal niet aan de orde was. Dat heeft een aanzienlijke impact op zijn
leven en op zijn moreel besef. Zijn huisgenoten blijven hierdoor niet
onaangedaan.
Dat is waarover de film gaat. De beelden zijn esthetisch
uitermate verantwoord. De belichting uitgekiend. De shots tergend uitgesponnen.
Tarr zet je uithoudingsvermogen danig op de proef. Zijn film duurt niet ’90 MIN.
APProx.’, zoals op de doos staat, maar bijna tweeënhalf uur. De opschriften op
die doos, overigens, hadden mij verleid: ‘metaphysical poetry’, ‘majestic &
mysterious’, ‘mesmerising’, ‘extraordinary black & white’.
Ik kende Tarr niet. Altijd in voor nieuwe namen en een
eventuele verruiming van de blik.
Na het uitzitten van uw film, een beproeving die ik enkel de
fanatiekste cinefielen durf aan te bevelen en dan nog, blijf ik met een vraagje
zitten, beste Béla. We zien tot twee keer toe de schakers in dat kleine café
aan de haven de stukken klaarzetten voor een partij. De eerste keer ligt het
bord fout, met een donker vak in de rechterbenedenhoek, en de tweede keer ligt
het zoals het hoort: het vak h1 is wit. Hebt u dat met opzet gedaan, bijvoorbeeld
om uw kijkers wakker te houden, of is het gewoon een vergissing?
