wolkenfragmenten
uit Oscar van den Boogaard, De
heerlijkheid van Julia
1603
Ze had het gelukzalige
gevoel dat dit stijgen nooit zou ophouden, dit lichte gevoel tussen haar dijen,
dit vervuld zijn van hoogte, afstand en leegte… onder haar doemden patronen op,
die bevrijdden omdat Julia ze zelf naar believen kon invullen, en wolkeslierten
verdichtten zich tot een geruststellend monochroom…
(151)
1604
Ze stelde zich
Meryl voor hoog op een wolk, een aureool boven haar hoofd.
(173)
1605
De maan schoof
in een stuk onbewolkte hemel aan de Tweelingbroers voorbij.
(194)
1606
Een wagentje
van de kabelbaan verdween in een wolk. (204)
1607
In het
vliegtuig zag ze wolken, wolken, wolken, rood en blauw.
(232)
1608
Soms dacht
Julia door haar raampje Marcello op een wolk voorbij te zien drijven (…)
(262)
1609
Hij leek de
zware wolken die in de avond voorbijdreven te verlichten.
(265)
1610
De wolken
boven haar balden zich verbeten samen. (270)
