3 juli – donderdag / Visart
Aan de andere kant van het gangpad zit een jong koppel. Zij
in superkort rokje, mooi gebronsde benen. Beetje aanleg tot corpulentie, dat is
voor over een jaar of twintig. Haar vriendje is overduidelijk een seksbeest,
dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Stoffen schoentjes met
tijgermotiefje, idem voor het T-shirt, dat diep uitgesneden okselgaten heeft om
de tattoo op de linkerflank van de ribbenkast goed te laten uitkomen. Tattoos
zijn er ten overvloede op de armen: talige boodschappen, florale motieven. De donkere
benen zijn donker en behaard, maar onbeschreven. Zonnebril en headset op de
kop. Een ringetje door de neus – moet lastig zijn bij het snuiten. Beide zijn
met een mobiel in de weer, maar voeren toch ook een soort van conversatie met
elkaar. Meisje werkt wimpers bij. Ik vraag me af of deze mensen zich meer als
twee individuen aan de wereld tonen dan als koppel. Ik denk het wel. Maar
voorlopig doen ze het nog met elkaar.
Ik voel me landerig en moe, val voortdurend in slaap bij
Kerouac. Idem voor de terugkeer. In de pauze op het werk kijk ik naar een
babbel met Roger Scruton over beauty,
en naar een YouTube-filmpje over de match Italië-Chili op de wereldbeker van
1962, die de geschiedenis is ingegaan als ‘de slachtpartij van Santiago’ – het
moet een van de potigste wedstrijden uit de geschiedenis zijn geweest maar ik
schat dat Portugal-Nederland van, wat was het?, het Europees kampioenschap van
twee of zes jaar geleden?, aardig in de buurt komt. De ontzettende traagheid in
de actie is zeer opvallend. Het zwart-witte
en de onscherpte van de beelden lijken dit nog in de verf te zetten.
In de Media Mart bezwijk ik voor de Fuji X-E1. 379 in plaats
van 799 euro is geen geringe afprijzing en ik mag mezelf toch ook eens
verwennen. Het feit dat het om het laatste exemplaar gaat, doet me de knoop
doorhakken. Thuis maak ik een begin met het bestuderen van de handleiding. Maar
ik moet ook aan de slag in de keuken want straks komen (…)
(…)
Het wordt een memorabele wandeling. Rechts de lichten van de
haven, links die van Blankenberge en tussenin een oranje maansikkel die zich gaat
wassen in een windstille Noordzee. (…) ‘Ik geloof dat we dezelfde maat hebben,’
zegt Sarah. (…)
