zondag 24 augustus 2014

tour 130



15 mei 2014

dag 17.3

In Saint-Agnant tref ik een vreemde manier om over de Charente in Rochefort te geraken. Ik was verwittigd want omdat de bewegwijzering verre van duidelijk was, had ik de hulp ingeroepen van een oude vrouw. Ja, zei ze, je moet inderdaad die richting uit. En ja, er is een brug, en wel een heel bijzondere. Ze had gelijk. Het autoverkeer moet over de nieuwe hoge en steile brug, die met de tegenwind vast een zware dobber zou geweest zijn. Met de fiets kun je, mits betaling van 1,60 euro, over de rivier gezet worden met behulp van de pont transbordeur, dat is een aan kabels opgehangen bak die aan een – schat ik – 30 meter hoge rail bevestigd is en zo weg en weer van de ene oever naar de andere wordt gedragen. Van deze bijzondere constructie, een hoogstandje van ijzerarchitectuur, zijn er op de hele wereld nog acht, weet de bedienaar van de brug mij te vertellen: behalve deze ene in Frankrijk, nog drie in Duitsland, twee in Spanje, één in Groot-Brittannië en één in Buenos Aires. De veerman, die drs. P-gewijs eigenlijk ook een brugman is, is net aan zijn laatste shift van de voormiddag toe: na deze vlucht sluit hij voor een uur en drie kwartier de boeken – ik heb dus chance en de vier collega’s die ik even na mijn landing op de andere oever in de tegenovergestelde richting zie fietsen, duidelijk met de bedoeling diezelfde brug te nemen, zijn eraan voor de moeite.

Het landschap en de straten van Rochefort verraden de nabijheid van de zee: witte huizen, blauwe luiken. Ruiken doe ik haar niet want daarvoor komt de wind uit de verkeerde hoek.


Ik doe inkopen in een Coop. Menuverandering: sardines in tomatensaus! In die winkel heb ik een ongewone ervaring: er weerklinkt klassieke muziek! Dat is me nooit eerder overkomen. Ik maak er een – vriendelijke! – opmerking over aan de caissière. Het is hier meestal zo’n muziek, zegt ze. Dan begint de patron, wellicht haar echtgenoot, ook nog een aria te zingen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, zeg ik aan de caissière. Ik wou dat het altijd zo was. Ze glimlacht.