14 mei 2014
dag 16.1
Ik zit in een groot auditorium met
debatterende volksvertegenwoordigers. Een van hen moet in een dik wetboek een
argument checken dat hij in zijn betoog wil gebruiken. Van de tijd die daarvoor
nodig is, maakt de moderator, een jongeman die heel erg op de jonge Gainsbourg
gelijkt, of meer nog op de acteur die in de film Gainsbourg Gainsbourg speelt, gebruik om een muzikaal intermezzo
aan te kondigen. Een rockband neemt de honneurs waar en doet dat zeer goed.
Wanneer dit intermezzo voorbij is, en de parlementair zich opmaakt om het
intussen gevonden argument voor te lezen, komt opeens BDW naar voren om op het
podium enkele folkloristische versieringen aan te brengen, een leeuw in karton
en dergelijke. Iedereen kijkt het verbijsterd aan, maar dan staat men toch een
na een op en brengt luid Heil! scanderend
een Romeinse groet uit. Bij wijze van ironisch protest, uiteraard. Ik doe mee
en schreeuw luid Heil! Heil! Heil! De
führer-decorateur, nog in de corpulente versie van zichzelf, doet
onverstoorbaar voort. Iedereen valt stil. Er valt een ijzingwekkende stilte. De
ironie van het protest is geneutraliseerd en plots lijkt het alsof de Hitlergroet
die de zaal uitbrengt gemeend is. Ik besef dat er iets moet gebeuren, maar wat?
Ik begin te roepen: Provocatie!
Gevaarlijke mens! Machtsmisbruik! en schrik wakker van mijn eigen stem.
De droom heeft duidelijk te maken
met een sms die ik gisterenochtend van Hans kreeg:
Hier op het perron van het station in Brugge is het fris en het regent een beetje. Hoe anders moet het daar bij jou zijn op de fiets door het zonnige la France profonde. Geniet ervan want de N-VA komt steeds dichterbij.
Een met een dagrest opgebouwde angstdroom noemen ze zoiets.
