wolkenfragmenten
uit José Saramago, Kleine herinneringen
1155
Op minder dan een kilometer van de
laatste huizen aan de zuidkant vloeit de Almonda, zo heet de rivier van mijn
dorp, samen met de Taag, die hij in vroeger tijden met zijn beperkte
watermassa’s hielp de uiterwaarden blank te zetten, wanneer ’s winters de wolken
hun plensbuiten neerstortten en de stuwmeren stroomopwaarts volliepen, verstopt
raakten en gedwongen werden zich te ontdoen van de overdaad aan water. (7)
1156
Ik herinner me (en dat is geen literaire
opsmuk achteraf) een fantastische zonsondergang, herinner me dat ik op de
drempel van de deur naar de rode wolken en de paarse lucht zat te
kijken, zonder te weten wat er met me zou gebeuren maar er rotsvast van
overtuigd dat het slecht met me zou aflopen die dag.
(27)
