15 mei 2014
dag 17.2
 |
| Saint-Sulpice-d'Arnoult |
 |
| Saint-Sulpice-d'Arnoult |
Al van ver zie ik dat de kerk van
Saint-Sulpice d’Arnoult iets bijzonders is. En inderdaad, mijn geoefende blik heeft
mij niet bedrogen: ’t is een prachtig exempel van Aquitaans-Romaanse bouwkunst.
Ook het portaal van de kerk van het wat verderop gelegen Pont l’Abbé-d’Arnoult
mag er zijn. Voor beide houd ik even halt. Het doet me denken aan de tijd dat
ik met Patricia Frankrijk doorkruiste (met de auto), van het ene Romaanse
kerkje naar het andere – toen waren de meeste nog de hele dag open en
onbewaakt. Zij heeft mij dat Romaans leren appreciëren, en ik ben haar daar nog
altijd dankbaar voor. Inderdaad, Romaans is een ongeëvenaard mooie bouwstijl:
sober, stevig, essentieel, waardig. Prachtige overblijfselen van een ver
verleden en van een beschavingsvorm die nu echt wel zijn laatste adem lijkt uit
te blazen – of het zou moeten zijn dat je de katholieke kitsch van de afgelopen
decennia nog echt een cultuuruiting zou durven te noemen.
Een Romaans portaal
of kapiteel lijkt mij honderdduizend keer meer waard dan die schreeuwerige
brandramen van na de beide wereldoorlogen en de zeemzoetig-halfslachtige
kruisen en altaarversieringen. Om nog maar – zeker in Frankrijk – van het
hedendaagse gekweel te zwijgen waarvan men denkt dat het een waardige opvolger
van het Gregoriaans zou zijn. En dan mag je al blij zijn dat de ruimtebeleving
niet wordt verstoord met een schoolbord vol kindertekeningen. Neen, geef mij
maar een angstaanjagende voorstelling van hellepijnen of een troostend
vooruitzicht op hemelse genoegens in de timpanen. Of laat mij verwijlen bij gestileerde
acanthusbladeren als kapiteelversiering terwijl ik de verstilde en robuuste
soberheid van de ruimte op mij laat inwerken.
 |
| Pont l'Abbé-d'Arnoult |
