Cees Nooteboom, Paradijs verloren
181
Cruising altitude, altijd van die woorden gehouden. Ik verwacht dan skiërs, we vliegen tenslotte boven wolken met wonderlijke glooiende hellingen, dat heeft me nog nooit verveeld. (14)
182
Van achter het vuile raam zag hij hoe de hemel in de verte rood begon te kleuren. Hij keek naar de vreemde wolken met de zwarte en witte vegen. In Australië hadden wolken echt gouden en zilveren randen. In die ene week had hij een onverklaarbare liefde voor dat land opgevat. Hij had geen enkele verwachting gehad toen hij erheen ging, een soort Amerika, meer niet. Maar het was allemaal anders geweest. Een ruimte en een vrijheid die van de mensen afstraalden, waarvan die wolken die daar zo door die hoge luchten reden de uitdrukking leken. (142)
