Van gisteren wil ik mij zeker de vanzelfsprekendheid herinneren waarmee mijn collega’s mij een uur vroeger naar huis lieten vertrekken zodat ik – dat is het tweede wat van deze verjaar-dag zeker het onthouden waard is – tijdig thuis kon zijn om te genieten van het gezelschap van enkele vrienden die – en dat is drie – door S. waren samengebracht.
Vandaag heb ik onverwacht een vrije dag waarvan ik gebruik zal maken om een eind op te schieten in mijn lectuur van de wonderlijke roman van José Saramago Het jaar van de dood van Ricardo Reis en om al een beetje m’n appartement op te ruimen, met het oog op wat er dit weekend te gebeuren staat.
