ANDERS
Hoe moeten we leven als deze manier niet de goede is? Anders. ‘Anders gaan leven’: zo heette de eerste groene partij in Vlaanderen. Voluit: AGALEV. Dat is intussen veranderd, de groene partij heet nu ‘Groen!’. Het ‘anders’ zit nu in dat typografische frivoliteitje met het uitroepteken in de naam. Er zijn nog partijen die zich een dergelijk afwijkend gedrag hebben gepermitteerd. Zo werd de vroegere oerdegelijke CVP opeens CD&V. Dat was du jamais vu! Dat derde teken van de vier, dat geen letter is, die ‘&’ dus, dat is een ‘ampersand’. Daar had voorheen amper iemand van gehoord – het was dus even uitleggen geblazen. ‘&’ betekent ‘en’. Je moet dus zeggen: ‘C, D en V’. Die 'C' bleef min of meer dezelfde lading dekken maar dat ondertussen de ‘V’ een andere inhoud meekreeg, had in het typografische tumult schier niemand opgemerkt: de partij van de christendemocraten is niet meer ‘volks’ of ‘van het volk’, maar ‘Vlaams’ – en dat is iets heel anders. Van een stille omwenteling gesproken. ’t Is bijna een sluikse. Of een achterbakse. Ook de socialisten deden hun duit in het zakje waar het aankomt op typografische revoluties. Waar zij vroeger, dat wil zeggen in de periode na de Belgisch-unitaire BSP, heel gewoon SP heetten, Socialistische Partij, bleek dat ineens niet meer genoeg, blijkbaar. Het moest ánders, en dat werd het dan ook: het werd ‘sp.a’. U ziet de belangrijke vernieuwingen: een bescheiden, om niet te zeggen volkse of zelfs arbeideristische onderkast in plaats van die arrogante kapitalen, een strategisch opgestelde punt en dan die ‘a’, die, wat had u gedacht, ‘anders’ betekent. ‘sp.a’ – al even lastig voor scribenten en gebruikers van het tekstverwerkingsprogramma Word als dat uitroepteken van de groenen – betekent, u raadt het niet: ‘socialistische partij anders’. Socialistische partij wat? Socialistische partij ánders. Neen, arbeideristisch is dit niet. Daarvoor is het veel te gesofisticeerd. 't Is eerder een speeltje van designers die in een loft wonen en cappuccino's tanken uit hun Senseo.
Achter deze grappenmakerij van de partijstrategen gaat natuurlijk veel onmacht schuil. Bijvoorbeeld dat er in deze wereld geen ‘anders’ mogelijk is. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Het enige wat je nog kunt doen, is sleutelen aan de façade.
