Malcolm Lowry, Onder de vulkaan
18
Hij keek naar de wolken: donkere snelle paarden die door de lucht joegen. (17)
19
In het zuiden kwam een reusachtige aartsengel, zwart als een donderwolk, aanwieken vanaf de Stille Oceaan. (19)
20
Zijn liefde had een vredige kalmte teweeggebracht, zij het veel te kort, die vreemd genoeg op de bekoring, de betovering van Chartres zelf leek, langgeleden, met al die zijstraatjes waarvan hij was gaan houden en het café waar hij naar de kathedraal kon zitten kijken die eeuwig langs de wolken ijlde, de betovering die zelfs niet verbroken kon worden door het feit dat hij er schandalig diep in het krijt stond. (20)
21
De bergen van Wales, naargeestig en zwart en in wolken gehuld, met hier en daar een besneeuwde top die Geoff aan India deed denken, lagen aan de overkant van de rivier. (25)
22
…onder een hemel die helder is behalve waar helemaal in het noordoosten, boven verafgelegen bergen waarvan het paars is verschoten, een massa bijna spierwitte wolken hangt, plotseling, als door een licht in een albasten lamp, van binnenuit beschenen door gouden bliksem… (47-48)
23
Daar waren ze, de Popocatepetl en de Ixtaccihuatl, verre ambassadeurs van de Mauna Loa en de Mokuaweoweo: donkere wolken verduisterden nu hun voet. (70)
24
Maar de wind moest plotseling gedraaid zijn; de Ixta was verdwenen terwijl de Popocatepetl bijna geheel aan het oog werd onttrokken door zwarte horizontale wolkkolommen, als rook die over de berg werd getrokken door verscheidene evenwijdig rijdende treinen. (83)
25
De zon die nu fel op de hele wereld vóór hem scheen en met haar stralen de boomgrens van de Popocatepetl accentueerde terwijl de top daarvan zich als een reusachtige walvis weer uit de wolken omhoogwerkte, dat alles kon hem niet opbeuren. (90)
26
Ver boven hem joegen een paar witte wolken winderig achter een bleke driekwart volle maan aan. (109)
27
Hoog boven hun hoofd zweefden witte wolksculpturen, als zwellende ideeën in de geest van Michelangelo. (137)
28
Boven de heuvels, uit de kam waarvan scherpe dennen staken, als kapotte flessen ter bescherming van een muur, leek het aanstormen van witte wolken een verstarde branding. Maar achter de vulkanen zelf zag hij nu zich samenpakkende onweerswolken. (143)
29
Hij lag met zijn gezicht omlaat uit het meer te drinken dat de witgekroonde bergketens weerspiegelde, de tien kilometer hoog opgestapelde wolken achter de machtige berg Himavat, de paarse platanen en een dorp dat genesteld lag tussen de moerbeibomen. (145)
30
Verfrist door het zwemmen en een middagmaal van kalkoensandwiches, de sigaar die Geoff hem eerder gegeven had deels beschut door het muurtje, lag hij te kijken hoe de wolken door de Mexicaanse luchten ijlden. Wat gingen ze snel, wat veel te snel! (173)
31
De Consul gaf geen antwoord maar betrad de vertrouwde wanordelijke kamer met de scheve ramen, de gedegenereerde machicoulis, nu van de binnenkant gezien, en liep schuin achter de anderen aan naar een balkon aan de achterkant met uitzicht op zonovergoten dalen en vulkanen, en over de vlakte ijlende wolkenschaduwen. (226)
32
De Popocatepetl doemde als een piramide op aan hun rechterkant, de ene kant fraai gewelfd als een vrouwenborst, de andere steil, gekarteld, woest. Daarachter stapelden de wolkenflarden zich weer hoog op. De Ixtaccihuatl verscheen… (275)
33
Van ergens boven de wolken zond een eenzaam vliegtuig één enkele geluidsbundel omlaag. (279)
34
De Ixtaccihuatl was zijwaarts uit het gezicht gegleden, maar daar ze bij hun afdaling almaar rondjes draaiden, was het een voortdurend komen en gaan van de Popocatepetl, die nooit op dezelfde manier opdoemde, nu eens ver weg, dan weer onmetelijk dichtbij, het ene moment op onberekenbaar grote afstand, het volgende vlak om de bocht verrijzend met zijn schitterende weelde van glooiende velden, dalen, bomen, zijn door wolken geteisterde top, gestriemd door hagel en sneeuw… (288)
35
…hoe ze het spiegeltje ook draaide, ze kon die arme Ixta er niet in krijgen die nu, geheel geëclipseerd, opeens in onzichtbaarheid verviel, terwijl de Popocatepetl door zijn weerspiegeling nog mooier leek, met een top die glinsterend afstak tegen pikzwart opeengestapelde wolkenbanken. (293)
36
Yvonne merkte opeens dat er vanuit het noordoosten zwarte wolken de lucht in klommen, een tijdelijke onheilspellende duisternis die het gevoel van avond gaf, donder klonk in de bergen, één enkel gerommel, metalig, en een windvlaag raasde door de bomen en deed ze buiten… (315-316)
37
Boven hen was de lucht weer blauw toen ze afdaalden naar Tomalín: donkere wolken pakten zich nog samen achter de Popocatepetl, hun purperen massa doorschoten met het felle late zonlicht… (319)
38
Magentakleurige wolken stapelden zich hoger op tegen de horizon, hoewel de lucht boven zijn hoofd helder bleef. (326)
39
De Consul zat doodstil. Zijn geweten klonk gedempt door het gedaver van het water. Het smakte gierend om het houten huis heen met de vlagerige wind en bracht, met de door de ramen geziene onweerswolken boven de bomen, zijn pressiegroepen massaal in stelling. (334)
40
Recht voor hen uit, in het noordoosten, lagen de vulkanen, met daarachter de optorenende donkere wolken die voortdurend hoger de hemel in klommen. (361)
41
Opeens zagen ze boven hun hoofd weer de lucht. De wolken waren niet langer rood maar van een merkwaardig lichtgevend blauw-wit, alsof ze eerder werden verlicht door de maan dan door de zon, en tussen hun driften en troggen daverde nog steeds het peilloos diepe kobalt van de middag. (362)
42
Voor hen uit bleven de Popocatepetl en de Ixtaccihuatl het noordoosten domineren, en de Slapende Vrouw was nu misschien wel de mooiste van de twee, met op haar top rafelige hoeken van bloedrode sneeuw die vervaagden onder hun blik, geranseld door donkerder rotsschaduwen, terwijl de top zelf midden in de lucht leek te hangen tussen de stollende, almaar klimmende zwarte wolken. (362-363)
43
De opgestapelde zwarte wolken klommen nog steeds omhoog in de schemerlucht. Hoog boven hen, onmetelijk hoog, zo afschuwelijk onmetelijk hoog, zweefden lichaamloze zwarte vogels, meer geraamten van vogels. Sneeuwstormen joegen langs de top van de Ixtaccihuatl en onttrokken die aan het gezicht, terwijl de massa ervan door cumuluswolken werd versluierd. Maar het hele steile gevaarte van de Popocatepetl leek op hen af te komen, met de wolken mee, zich vooroverbuigend over het dal waarin aan een kant, door het merkwaardige melancholieke licht in reliëf afgetekend, een kleine opstandige heuveltop blonk waarin een heel klein begraafplaatsje was uitgehouwen. (369)
44
De bliksem werd terwijl ze de trap afliepen bijna onmiddellijk gevolgd door dondersalvo’s, langdurig en naar alle richtingen verspreid. Zwarte stapelwolken verzwolgen de sterren in het noorden en oosten… (377-378)
45
Zwarte wolken tekenden zich weer af, in de verte rommelde de donder. (396)
