Van gisteren zal ik mij misschien de stilte herinneren waarin alle fietsers om kwart over zeven in de ochtend naar hun werk of naar school reden, dat de lettercombinatie ‘FCUK’ (sic) op de T-shirt van een man op de trein een hele reeks vervelende gevoelens bij mij teweegbracht, en dat ik de Belga Sport-documentaire zag over Jempi Monseré, en daarin het werkelijk onvergetelijke beeld van de vader, zelf maar 22, die in de duiventil zijn twee- of driejarige zoon – ze zouden beiden niet veel later dood zijn – een duif aanreikt. Jean-Pierre Monseré verongelukte vandaag precies veertig jaar geleden in de trui van wereldkampioen – ik herinner me nog zeer goed de ontreddering die ik toen ervoer.
Vandaag kan ik eerst nog wat lezen en schrijven alvorens naar Brussel te gaan werken.
