De fotografische kwaliteit bepaalt zeker niet altijd de volledige waarde van een foto. Eigenlijk nooit. Er komt nog iets anders bij.
Kijk naar deze foto, die op zich niet echt bijzonder te noemen is. Maar op het ogenblik zelf dat ik haar maakte, wist ik dat ik B. en F. er een plezier mee zou kunnen doen. En zo ging het ook. Toen ik hun dit ruggelingse dubbelportret doorstuurde, reageerden B. en F. blij verrast en die vreugde heeft zich voor mij aan de foto vastgehecht. Een foto bestaat dus ook uit wat zich erbij kan voegen: datgene waaraan zij herinnert, datgene waarnaar zij verwijst, een reactie die erop wordt gegeven, de betekenis die zij voor ingewijden blijkt te hebben, een interpretatie die wordt gemaakt door mensen die er toe doen. Dat kan alleen als de foto is getoond, als hij los is komen te staan van de maker en als deze hem uit de donkere kamer of van de kluisters van zijn harde schijf heeft bevrijd. Fotografie komt pas helemaal tot leven als ook de sociale dimensie ervan wordt aangeboord.
Door de digitalisering is de fotografie onmiskenbaar minder tactiel geworden, is zij losser komen te staan van het tast- en uitwisselbare papier. Daardoor dreigt haar sociale waarde voor een deel, of zelfs helemaal, teloor te gaan. Elke serieuze fotograaf moet ook voor dit aspect van zijn activiteit oog hebben.
