gisteren 77

230318

▲ Half elf in de voormiddag. Ik drink een koffie op een terras van een van de cafés aan de Grote Markt van Kortrijk. Wat verderop laat een kleurrijke en luidruchtige groep jongemannen ondanks het vroege uur al stevige biertjes aanrukken. Ze zijn allemaal op een verschillende manier verkleed: als bouwvakker, als kok, als militair… Een ervan draagt een rok en een pruik. Om hem draait het vandaag. Telkens er een koppel – man en vrouw – passeert, veert hij recht en neemt de plaats van de vrouw in. De man, uiteraard een wildvreemde, weet wat van hem wordt verwacht en speelt zijn rol: hij loopt een eindje arm in arm met de als vrouw verklede jongeman. Zijn ontriefde partner kijkt geamuseerd toe en speelt de verongelijkte echtgenote. Tussen de tafels aan mijn voeten maken twee duiven elkaar het hof.

▲ Op Facebook verneem ik dat de gedeputeerde die eergisteren aanstoot nam aan de foto’s die in de Arenbergschouwburg tussen beeltenissen van belangrijke witte mannen van weleer waren opgehangen verstand heeft van portretten. In 2004 was Luk Lemmens, als bestuurslid van het IJzerwakecomité, medeverantwoordelijk voor de regie van deze jaarlijkse bijeenkomst van extreemrechts. Daar mocht een groot portret van Staf De Clercq uiteraard niet ontbreken. (https://kafka.nl/yzerwake-2004/)

Ik lunch in de Eagle and Child, niet omdat Tolkien en C.S. Lewis daar bier plachten te drinken, maar wel omdat het een smaakvol scheefgezakte pub is, waar het houtwerk is gesatureerd van een paar eeuwen ale morsen. Naast me zitten enkele dons, onder wie een vent met vieze dikke lippen en een walmende pijp, die een monoloog over Blair houdt en intussen met zijn vuilgele ogen gaten brandt in het welgevulde bloesje van een studente, twee tafeltjes verderop.

Benno Barnard, Een vage buitenlander. Terug naar Engeland (2009), 161