gisteren 74

230315

▲ Op het proces over de tijdens een doopritueel om het leven gebrachte medestudent heeft de moeder van het slachtoffer een van de daders een ‘knuffel’ gegeven. Dat hoor ik op het nieuws. Zij werd daartoe aangezet door diens betuigde spijt en schaamte. De pers smult. Opnieuw wordt ingezoomd op een emotie, waardoor het grote geheel wazig wordt. Beertjes en kaarsen op de plek van het accident; de tranen van de nabestaande; een mooi in beeld gebrachte troostende aanraking; de wezenloos voor zich uit starende overlever. Ik kan het woord ‘knuffel’ niet meer horen zonder mij daarbij dat hele sentimentalisme voor te stellen waarin we volop aan het wegzinken zijn.

▲ In het Vlaamse parlement zegt een Vlaamse minister van N-VA-signatuur dat het een ‘misdrijf’ zou zijn indien een federale minister (van cd&v) haar plan zou uitvoeren om een vluchtelingennederzetting te laten bouwen in de buurt van een natuurgebied in de Kempen.

▲ Ik ben het volledig eens met Koen Lemmens, die in een radiobijdrage ten strijde trekt tegen het betutteling versterkende gebruik van het diminutief.

In een wanhoopspoging probeerde Charles hem te laten instemmen met een inleiding of een voorwoord, een toelichting op zijn werkwijze. Ook dat idee wees Elimane woedend van de hand. Hij zei dat er niets zo erg was als een werk dat uitleg gaf, zichzelf toelichtte, aanwijzingen verschafte zodat de lezer het begreep of begrip had voor wat het was.

Mohamed Mbougar Sarr, De diepst verborgen herinnering van de mens, 237