gisteren 59

230228

▲ Saskia de Coster slaagt er niet in om in de tien minuten die ze in De Afspraak krijgt fatsoenlijk uit te leggen wat ze daar nu eigenlijk die maand lang in een glazen kooi in het museum heeft zitten doen wat ze niet thuis had kunnen doen. Ik krijg de indruk dat ze het zelf niet goed weet. Het was iets met het publiek of zo. Een performance, een experiment. En nu is ze moe en verlangt ze naar een wandeling in het bos. Misschien heeft ze toch niet zoveel media-aandacht gekregen als waarop ze had gehoopt. Van het boek dat ze daar heeft afgewerkt, vernemen we ook niet veel. We krijgen nog een selfiefilmpje te zien waarin ze, ‘s ochtends vroeg, in een nog niet voor het publiek opengesteldemuseum met een knipoog naar Van Ostaijen enkele schilderijen van Ensor begroet. Amai!

Er was in de huiskamer niets bijzonders te zien. Treger keek peinzend naar de fles op de tafel. Er stond niet veel wijn meer in die fles. Dat was niets bijzonders, want als men uit een fles met wijn telkens iets gebruikte, dan werd de hoeveelheid wijn in die fles steeds geringer, tot er zich in het geheel geen wijn meer in bevond.

Gerard Reve, Bezorgde ouders, 241-242