INTERVENTIES VAN GENE ZIJDE
Twee interventies van gene zijde die mij ter ore zijn gekomen en die ik hier – uiteraard met fictieve namen – weergeef. Omdat ik het mooie anekdotes vind, omdat verhalen over doden die zich, in gunstige zin, met de levenden inlaten troostrijk kunnen zijn.
De eerste betreft Victor, die al heel vroeg zijn vader verloren heeft. Zo lang is het geleden, dat hij niet eens meer elk jaar naar het graf gaat om het wat proper te maken en met bloemen op te tuigen. Maar hij gaat toch af en toe nog eens en zo ging hij ook onlangs langs. Victors vader heette Gabriel. Victor is zelf al lang vader, ja, hij staat zelfs op het punt grootvader te worden. Hij heeft een zoon, en zijn schoondochter is al geruime tijd zwanger. Nu staat hij bij het graf van zijn vader. Hij veegt de bladeren weg, harkt het perkje bij, schrobt het mos van de zerk. En dan, uitgerekend dan, rinkelt zijn telefoon. Het is zijn zoon. Het kind is geboren. Victor verneemt dat hij grootvader is geworden van een jongen. En hoe zal het kind heten? De zoon van Victor spreekt door de telefoon de voornaam uit die Victor voor zich op de zerk leest. De zoon heeft samen met zijn vrouw, Victors schoondochter, die nu moeder is geworden, die naam gekozen om zijn grootvader te gedenken.
De tweede anekdote gaat over Melissa. Melissa is een jonge vrouw van vijfentwintig. Ze heeft tijdens de eerste golf haar grootvader, die veel voor haar betekende, verloren. Ze zag die man graag; zijn te vroege dood is hard aangekomen. Ze heeft veel verdriet gehad en denkt nog elke dag aan hem. Ze mist haar opa. Ze heeft goede herinneringen aan hem. Haar grootouders gingen, toen Melissa nog erg jong was, mee op vakantie, en opa had voor de lange autorit een cassetje meegebracht met Franse liedjes. Zijn favoriete liedje was Pour un flirt… Iedereen in de auto zong luidkeels mee. Je ferai n’importe quoi! Melissa is geen antivaxer, dat spreekt voor zich. Ze is naar het vaccinatiecentrum gegaan en daar, ja uiteraard, heeft ze aan haar opa moeten denken. Hadden die vaccins tijdens de eerste golf al maar bestaan! Ze heeft het moeilijk. Ze laat de prik zetten en neemt, zoals het wordt voorgeschreven, plaats op een stoel in de wachtzone waar vrolijke muziek weerklinkt. En dan, uitgerekend dan, precies op het moment dat ze op een van die gerijde stoelen gaat zitten, begint het lied van Michel Delpech. Melissa ervaart het als een groet uit de hemel, als een aanmoediging, als een bevestiging dat ze net iets goeds heeft gedaan.
Soms komen de doden nog eens langs. Naar verluidt, ik heb het zelf nog nooit meegemaakt. Ik ken weinig doden, ze bevolken mijn dromen niet, ze interveniëren niet in mijn dagelijkse leven. Maar ik geloof wel dat het mogelijk is. Ik weet dat het niet kan, maar als iemand mij iets dergelijks vertelt ben ik de laatste om het weg te relativeren. Alles wat troost kan bieden is van waarde.
