190802
Als voor een in een voorbije tijd gesitueerde film de rekwisiteur
eigentijdse auto’s moet laten figureren, zal ik altijd – zeker als de film me
verveelt – uitkijken of dezelfde auto niet meer dan eens door het beeld rijdt.
In Call Me by Your Name van Luca Guadagnino (2017), naar de gelijknamige
roman van André Aciman, is dat in inderdaad het geval. Het verhaal speelt begin
de jaren tachtig ergens in een klein Noord-Italiaans stadje, uiteraard zijn de
meeste auto’s die toen rondreden nu uit het straatbeeld verdwenen. Van een wit cinquecento’tje
valt dat zo niet op, maar als je meerdere keren een mooie blauwe Alfa Romeo
coupé inzet, wijst dat toch op rekwisitoriale luiheid of armoede. En
in elk geval, filmtechnisch gesproken, op slordigheid. Zo vraag ik me ook af
wat ik moet met die zeer eigentijdse tractor die op een gegeven ogenblik door
het beeld dieselt. Met die tractor is niets mis, en ook niet met de
aanhangwagen. Maar klopt het dat er in die tijd twee van die strak aangebonden
hooicilinders op liggen? Bestond die hooibusseltechnologie toen al? Waren het
geen balkvormige strobalen, en kwamen die cilinders, die je nu na de oogst
overal in het landschap ziet liggen, niet pas later? Ik zou het eens moeten
opzoeken. Het lijkt een detail, muggenzifterij zelfs, maar je mag perfectie
verwachten in het creëren van lokale kleur en historische sensatie. Zeker in
een film die om tal van andere redenen behoorlijk de mist in gaat. Waarom
situeert Guadagnino zijn interpretatie van Acimans roman in Italië? Wat doet
hij met de politieke situatie die af en toe ter sprake wordt gebracht? Waarom
moeten zijn hoofdpersonages joods zijn? Enzovoort. Ik ben benieuwd of ik de
antwoorden op deze vragen bij Aciman zelf zal vinden – ik bezit zijn roman (10
september 2018 aangeschaft) en
begin er meteen aan. Niet alleen blijven deze – en nog andere – vragen
onbeantwoord, bovendien sleept de film zich ergerlijk traag voort en zijn de
acteerprestaties ondermaats. Enkel het gesprek tussen vader en zoon aan het
eind compenseren de volgehouden zit nog een beetje – maar dat is een puur
inhoudelijke kwestie, ook die scène is niet bepaald spetterend geacteerd en in
beeld gebracht. * (...) * Een parallel tussen de twee films die ik de voorbije dagen zag, Youth
en Call Me by Your Name: de waardering van de emotie boven de rede.
In Youth zegt Harvey Keitel het letterlijk: de emotie is het enige wat
wij hebben, waarna hij weliswaar de hand aan zichzelf slaat. In Call Me… zit
het in de preek van de vader: Jongen, behoud de liefdeservaring die je hebt
gehad, ook al moet je daarvoor de pijn uitzitten: het zijn allemaal emoties en
de meesten onder ons moeten die ontberen. Het schrijnende van deze tussenkomst
is natuurlijk dat de vader, die nochtans een gelukkig huwelijk lijkt te hebben,
het hier ook over zichzelf heeft; hij herkent in wat hij zijn zoon heeft zien
overkomen iets wat hemzelf nooit te beurt is gevallen, en de onderliggende
logische veronderstelling is natuurlijk dat hij, om te willen huwen,
homo-erotische verlangens heeft moeten onderdrukken – al is die suggestie niet
dwingend af te leiden uit wat Guadagnino ons wil tonen op basis van wat hij bij
Aciman gelezen heeft. *
