 |
| Oostende - 170417 |
Tot een paar jaar geleden was er in Oostende een café waar
ik graag binnenstapte. Het was wat je dan een bruine kroeg noemt, de uitbaters
waren al wat ouder, een zestiger met dun maar lang en in een staart gebonden
haar kwam er vanaf een bepaald uur jazzplaten draaien. Er hingen
zwart-witfoto’s aan de muur, met jazz- coryfeeën, en een grote wijzerplaat mocht
niet ontbreken want het café heette De Tijd. Die klok stond stil. We werden er heel
vriendelijk ontvangen. De vorige keer dat ik het plan had opgevat om in café De
Tijd een glas te drinken, bleek het café dicht en stond er een stelling voor de
muur. Instortingsgevaar. De uitbaters probeerden in een parallelle straat in
een kelder onder een appartements- gebouw een vervolg te breien aan hun verhaal.
Het rook er naar het putje en er waren geen klanten. Daar vermochten diezelfde
zwart-witfoto’s met jazzcoryfeeën aan de veel te lage wand niets tegen. Ik ben
er nooit meer teruggegaan en ik weet niet of De Tijd 2.0 nog bestaat. En kijk,
een paar weken geleden was ik terug in de Van Iseghemlaan, waar De Tijd stond,
en De Tijd is er niet meer.
