Martin, binnen zijn
logica heeft diegene die jij niet meer bij naam wenst te noemen ongetwijfeld
gelijk. Maar hij heeft ongelijk in het niet zien dat zijn logica niet de enige
mogelijke is. En zeker niet de enige wenselijke. En overigens deel ik je mening
over het gepolariseer. Dat maakt deel uit van de strategie. Hoe meer je je laat
verleiden tot kritiek op het systeem, hoe liever dat systeem het heeft want het
weet zich erdoor bevestigd en zelfs versterkt. Dat komt arrogant over, maar het
is een arrogantie die zich bewust is van het feit dat velen liever dit hebben
dan de onzekerheid van de alternatieven (die er wel degelijk zijn). De man
wiens naam we niet noemen speelt in op deze primitieve behoefte aan een
strenge hand. Op de vaderloosheid van onze 'samenleving'. Ik ben zelf ook pas
na verloop van tijd beginnen te beseffen dat het beter is om, in plaats van
steeds te fulmineren tegen deze doorzichtige perfide retoriek, naar bruggen te
zoeken. Tussen stakers en niet-stakers, tussen blauw en rood (en groen), tussen
ondernemers en werknemers, tussen linkse intellectuelen enerzijds en anderzijds
de mensen die uit naïviteit hebben gestemd voor diegene wiens naam wij niet
wensen te noemen en die het zich nu al beklagen. In het opnemen van die mensen
in een realistischer en hartverwarmender discours moeten wij onze energie en
ons verbaal vermogen investeren. Daarom vertrek ik nu, op dit eigenste moment,
om de lokale actie van Hart boven Hard een hart onder de riem te steken.
