zaterdag 7 oktober 2017
7 – Op weg
naar de markt stuit ik in de Smedenstraat op L en haar man P. Het is jaren
geleden dat ik die mensen nog eens tegenkwam en ja, op onze leeftijd is zo’n
interval confronterend. Ik zie hoe zij verouderd is en ik zie meteen ook hoe
zij mij ziet en daarvan schrikt. We lachen het weg met wat grapjes die perfect
aansluiten bij de manier waarop we zoveel jaren geleden spontaan met elkaar
omgingen – vreemd hoe dat werkt in onze geheugens: niet alleen spreken we bij
het na lange tijd weerzien van een persoon de taal, of het dialect die naadloos
aansluiten op het laatste gesprek dat we voerden, hoe lang ook het moge geleden
zijn, maar we treffen meteen ook de juiste toon, het juiste register.
8 – S, die Frans doceert aan een hogeschool, of wat daar nog voor moet doorgaan want het niveau is de jongste jaren ronduit gekelderd, vertelt over het antwoord dat ze aan de visitatiecommissie heeft voorgelegd op de vraag welke bijscholingen ze de voorbije jaren heeft gevolgd. ‘Wat zou ik nog tijd hebben voor bijscholingen, alsof mijn werk al niet zwaar genoeg is.’ S doet nu in haar eentje het werk waar er een jaar of tien geleden nog drie leerkrachten voor waren. Neen, bijscholingen heeft ze de voorbije jaren niet gevolgd, dus verzint ze maar iets: ‘Frans spreken met huisdieren’, ‘Nieuwe technieken in het dubben van Tarkovsky-films’, ‘Tweetalige aankondigingen in NMBS-treinen bij het naderen en verlaten van Zone Brussel’, ‘De verbindings-z tussen woorden die eindigen op een -s en woorden die beginnen met een klinker’, enzovoort. Benieuwd of de leden van de visitatiecommissie nog belangstellende vragen zullen stellen over deze opleidingen.
