12 oktober
2017
16 – Ik houd
van die overgangen van het ene boek naar het ander, hoe de lectuur van zus je
tot zo brengt, datgene waardoor je je lectuur laat bepalen. In Het leven van Henry Brulard ben ik al op
een paar mogelijke links gestuit/gestoten, onder meer Montaigne, Shakespeare en
Cervantes, maar deze naar Saint-Simon is onweerstaanbaarder. De heilige
Simon trouwens ligt al een paar jaar op mij te wachten in de vorm van een
tweedehands verworven eerste druk (1996) van het privé-domein-deel nummer 212, Memoires, zijnde een door Anneke
Brassinga geselecteerde, vertaalde, geannoteerde en van een nawoord voorziene
bloemlezing. En die ga ik nu dus lezen omdat Stendhal mij daartoe aanzet met de
volgende zin op bladzijde 290 van zijn crème Brulard: ‘het enige wat ik met plezier las was Shakespeare en de Memoires van Saint-Simon, indertijd in
zeven delen, maar die ik later in een twaalfdelige uitgave in baskerville
lettertype kocht, een hartstocht die lang heeft geduurd evenals in het
stoffelijke vlak mijn voorliefde voor spinazie die ik, en daarmee zeg ik niets
te veel, op mijn drieënvijftigste nog even sterk voel als op m’n dertiende.’ Dat
deze autobio onaf is, blijkt onder meer uit het feit dat ergens elders, vele
bladzijden verder, de link tussen Saint-Simon en les épinards een tweede keer wordt gemaakt: een grappige
onvolkomenheid. (Ik kan die plek nu niet meteen terugvinden.)
