15 oktober
2017
17 – Vorige
week was ik bijzonder verguld met een commentaar van Stefan Hertmans op mijn
stukje over Sebald, waarin ik diens stijl imiteerde:
18 – (...)
19 – (...)
20 – Er was heel wat volk op de vernissage, toch wel zestig
of zeventig mensen. (...) De toespraak van H.E.
was uitmuntend – hieronder het gedeelte daarin dat over mijn foto’s ging. Ik ging
van de een naar de ander en herinner me van al die gesprekken niet veel meer. (...). P kocht het paard. (...).
Pascal toont foto’s
die opgebouwd zijn vanuit een strakke compositie. Stilte en sereniteit bepalen
de sfeer. De kijker stoot voortdurend op muren. Blinde gevels, naakte wanden,
bolwerken van baksteen en beton. Daken als zigzaglijnen en messcherpe punten.
Gebouwen, plekken en landschappen zijn geometrische vormen, geabstraheerd en
anoniem.
Dingen spelen de
hoofdrol.
Mensen blijven
achterwege of zijn eerder toevallige passanten die dikwijls wazig worden
weergegeven en harmonisch opgaan in hun omgeving. Een merkwaardig soort
dramatiek ligt over de scènes.
Die geobjectiveerde
wereld hunkert naar een soort klassieke esthetiek en subtiele schoonheid: het
object wil behagen. Zo krijgen we impressies die vooral het zuivere en het
ongerepte lijken te willen verbeelden. Zelfs een zijsprong naar een intiem
portret of een huilend paard toont krachtige beelden, mooi en fragiel, maar het
leven zelf verkeert in ademnood.
In essentie zeggen al de foto’s hetzelfde:
“Stop all the clocks, cut off the telephone,/Prevent the dog from barking with
a juicy bone,/Silence the pianos , enzovoort…”. Alles houdt even halt,
maar de rust is kwetsbaar, het beeld wordt reeds opgeladen door iets onheilspellends.
De fotograaf berust
echter niet. Met zijn schijnbaar eenvoudige en stil-levende beelden wil hij
iets in stelling brengen tegen dit soort evidente interpretaties. Zijn
fotografisch universum toont dan wel een sterk ontmenselijkte wereld, maar dan wel
één die het persé over ‘La condition humaine’ wil hebben.
Het sterk picturale en
plastische karakter van dit werk dwingt je voorbij de oppervlakte, dieper in
het beeld, wat haast vanzelfsprekend tot bespiegeling leidt. Het geheel opent
telkens nieuwe deuren, wat het leven, dat zich achter de muren afspeelt, weer
zuurstof geeft.
Heb dus aandacht voor
wat niet wordt getoond, het is niet noodzakelijk een leegte; dikwijls ligt daar
de sleutel.
H.E.
[Naschrift. Een
fototentoonstelling (met een 25-tal foto's van mij + een foto-installatie van
Sammy Roelant) loopt nog tot eind november in het Biekorfcafé, Naaldenstraat 4,
Brugge - vergewis u wel eerst op 0499 326 478 van de openingsuren want die zijn
niet altijd even gemakkelijk te doorgronden.]
