vrijdag 15 september 2017

de zomer van 2017 – 36



Er is geen middenpositie meer mogelijk, schrijft FB-contact Tessa Vermeiren, en ja, dat is juist. Eigen aan polarisatie is dat je centrifugaal naar een extreem standpunt wordt geduwd, extremer wellicht dan waar je uit jezelf toe zou gekomen zijn. Plots staat iedereen met getrokken messen tegenover elkaar. Het volstaat om onder het opiniestuk van Wouter De Vriendt (over de uitlatingen van staatssecretaris Francken) de commentaren te lezen om te weten wat ik bedoel. Het zullen allemaal wel goedbedoelende, welmenende en hardwerkende Vlamingen zijn die daar in gebroken Nederlands hun woede koelen, maar voor mij staan ze op een andere planeet. De afstand is onoverbrugbaar. En dat maakt me triest. Niet dat ik per se contact met die mensen wil, maar omdat ik weet dat het vanaf nu alleen nog maar slechter zal worden. De solidaire samenleving waarin iedereen bereid zou zijn om samen naar het goede te streven: dat is echt om zeep, heb ik het gevoel. En dat stemt me bijzonder droevig want we zullen daar in de eerstvolgende jaren en decennia nog zeer veel spijt van krijgen.

De heren politici hebben hun uiterste best gedaan om dit te bewerkstelligen. Dat was van meet af aan hun opzet: zij varen er op korte termijn wel bij en daarom doen ze het. Verdeel en heers is het welbekende adagium en je moet het niet eens in het Latijn stellen om te begrijpen waar het over gaat.

Het recentste incident met Franckens ‘opkuisen’-uitspraak is een triest dieptepunt. Voor wie niet mee is: hij had het over de sukkelaars, al dan niet met de juiste papieren, in het Brusselse Maximiliaanpark. Zus- en zoveel had hij er manu militari laten verwijderen, en alsof het nog niet laag genoeg is om daar – niet om te informeren maar enkel en alleen om het (potentiële) electoraat te behagen – over op te scheppen, voegde hij er nog de hashtag ‘#opkuisen’ aan toe. Dat is natuurlijk pure haatzaaierij. Provocatie. En volgens mij zelfs weloverwogen provocatie want iemand als Francken lééft natuurlijk van de voorspelbare discussies die hierdoor worden uitgelokt (en waaraan ik ook naarstig deelneem).

In het zog van deze schandelijke provocatie volgden nog enkele betreurenswaardige zaken. Ik noem er een drietal.

1. Staatssecretaris blijft provoceren
Francken vindt het niet nodig om in te gaan op de kritiek en zijn uitspraak in te trekken of minstens ongelukkig te noemen. Neen, hij gooit nog olie op het vuur: ‘Ik kuis geen mensen op. Ik kuis problemen op. En ik ga dat blijven doen. De linkse puinhopen zijn immens.’ Problemen opkuisen? Dat zeg je niet. Problemen los je op, je kuist ze niet op. Francken neemt hier zijn toevlucht tot een taalkronkel om toch maar niet te moeten toegeven dat hij er met dat ‘opkuisen’ vér over ging. En dan nog die sneer naar links. Ach. (Later plaatst Francken zijn post over het Maximiliaanpark opnieuw, maar nu zonder de hashtag. Maar het kwaad is natuurlijk geschied. De tactiek is ondertussen gekend: eerst zwaar uithalen, discussie uitlokken en polariseren, en pas daarna eventueel wat gas terugnemen.)

2. N-VA mobiliseert om sociale media te controleren
Een van de felste reacties op Franckens ‘#opkuisen’ kwam van Marc Van Ranst: ‘Dit is Theo Franckens meest schandalige Facebookbericht. #Opkuisen, alsof het afval is. Alsof het afval is dat moet verwijderd worden. Alsof het niet over mensen gaat. Ik wil dit woord niet licht gebruiken, maar dit is fascistisch taalgebruik dat mensen ontmenselijkt. Dit is een politicus onwaardig. Dit is Vlaams Blok-niveau.’ Deze commentaar werd vervolgens door een gecoördineerde actie van een aantal personen, ongetwijfeld N-VA-sympathisanten, aan Facebook gerapporteerd en als gevolg hiervan door een of andere computer weggehaald.

3. N-VA controleert VRT
Ondertussen is de burgemeester op werkbezoek in Marokko. Ja, uitgerekend Marokko, de bestemming is geen toeval natuurlijk. Een VRT-ploeg volgt daar zijn doen en laten opvallend kritiekloos. Ja, werkelijk opvallend kritiekloos (vanaf 19:45 op deze link). De reportage – al de derde in drie dagen – duurt bijna vier minuten en kan ik echt niet anders omschrijven dan met de woorden ‘pure propaganda’. De burgemeester melkt een geit, de burgemeester trekt een imkerpak aan, de burgemeester legt omstandig uit tot welke weldaden zijn milde ondersteuningsbeleid in dit land aanleiding geeft. Faut le faire: hier, in het land van die lastige Marokkanen en Berbers, in maatpak de milde weldoener komen uithangen terwijl partijgenoot staatssecretaris-in-functie Francken het thuisfront op stang jaagt. En over dat laatste in het tv-journaal van de met belastinggelden op gang gehouden staatszender geen woord natuurlijk.