Wat een fantastische typografie toch, van
die Pléiade-edities! Tijdloos! Kijk hoe tussen vers 4 en 5
de q en de l elkaar bijna raken! En tussen 8 en 9 de p en de h. Kijk naar het
bruggetje (het heeft een naam maar ik weet niet meer welke) die de s en de t
met elkaar verbindt in 'Distraitement' en in 'destins'..., en naar de in zichzelf verklonken oe in 'coeur'. Of de dubbele ff, de eerste iets kleiner dan de
tweede, in 'effleurer', een karretje vormend dat zelf weer vasthangt aan de
l... Ik kan er uren naar kijken!
