dinsdag 26 november 2013

transgalactisch perspectief 5


R treedt op deze blog aan als gast. Hij neemt zich voor mij 365 berichten te sturen en hij gaf mij de toestemming deze berichten hier te plaatsen.

R wenst anoniem te blijven.

Dag Pascal,

Soms vult een besef mijn hoofd voor weken, zoals alleen muziek dat kan. Zo werden mijn vrouw en ik recent op een zondagmorgen hartelijk ontvangen in de Gestapokeller in Munster. Dat woord, Gestapokeller, heb ik al vaak uitgesproken, in een poging om eraan te wennen. Dat is nog niet gelukt, zoals het me ook niet lukte om te wennen aan  McDonalds Dachau. De vestiging is schuin tegenover de ingang van het voormalig kampterrein. Sommige dingen moet je niet willen.

Maar goed, de Gestapokeller ging vooral over de geschiedenis van de Ordnungspolizei, ook Grune Polizei genoemd, naar de kleur van het uniform. Aan hen heeft het niet gelegen dat Hitler de oorlog verloor. Ze waren met de SS, Sicherheitspolizei en dergelijke systeemgenoten een zeer brute en actieve schakel in het terreurbeleid. Ze zijn nog het meest bekend van de moordpartijen die hun politiebataljons in Oost-Europa hebben aangericht. Huisvaders die zich bij hun slachtoffers lieten fotograferen als bij een doodgeschoten olifant of leeuw.

Wat ik nog niet wist, is dat de leden van de Ordnungspolizei tot begin jaren 60 niet werden vervolgd. Die konden zo weer naar moeder de vrouw en aan een nieuw baantje beginnen, bijvoorbeeld als politieman. Slechts een enkeling kwam uiteindelijk voor het gerecht. Maar nog verrassender vond ik het feit dat de leden van de Ordnungspolizei niet hoefden te schieten. De daders die over hun massale moordpartijen hebben gesproken, zeiden zonder uitzondering dat ze niet anders konden. Want als ze dat niet zouden doen, dan liep hun eigen leven gevaar, zeiden ze. Onderzoek heeft uitgewezen dat dat helemaal niet waar is. Schiet je liever niet? Geen punt, dan maken wij het wel af. Geen sanctie of iets. Alleen wel imagoschade natuurlijk, want stoer was het niet. Dat besef laat me maar niet los, dat de mens kennelijk zo klein is.

Ik ga The Bells van Rachmaninov maar weer eens draaien. Misschien helpt het.

Groet, R