Een dag of tien geleden werd in Schaarbeek het Gesù-klooster
ontruimd. Heel wat daklozen die lange tijd dat pand hadden gekraakt en er in
erbarmelijke omstandigheden hadden gewoond, waren al gevlucht. De
overblijvenden, iets minder dan honderd mensen onder wie ook heel wat kinderen,
werden overgebracht naar een sportcentrum. Daar werden de beelden gemaakt die
bij de – naar verluidt nogal gewelddadige – ontruiming niet konden worden
geschoten en die nodig zijn om in het journaal van feiten nieuws te maken. We
zagen de sporthal, maar dan wel van achter de netten van een doel . Geen
neutraal beeld is dat want het rastermotief op de voorgrond drong ons meteen
alle mogelijke associaties van gevangenschap en deportatie op.
We zijn ondertussen meer dan een week verder. Niemand
vraagt nog naar wat met die mensen is gebeurd. Waar zijn ze nu? Waar zijn ze nu
in onze hoofden? Wij worden geconditioneerd door wat de journalisten
interesseert: spektakel en emotie, en waren dus enkel geïnteresseerd in de
ontzetting uit dat pand, niet in de ontzetting in de hoofden van die mensen, in
hun harten. Wij waren, en zijn nog altijd, niet geïnteresseerd in die mensen.
We zijn ze vergeten. We zitten zelf gevangen, in de waan van onze dagen, in het
net dat ‘de media’ dag in dag uit over ons bevattingsvermogen spannen.
