‘St Michaels Church. Making a family out of strangers’. We rijden hieraan voorbij,
gezeten (omwille van het ongewone perspectief) op het bovendek van een bus. Het
banier trekt mijn aandacht. De boodschap lijkt een omgekeerde
missioneringsgedachte in te houden. Dit zal niet lukken, denk ik – hetgeen de
twee passanten meteen ook lijken uit te beelden. De slogan denkt evengoed als
de Kerk die tot pakweg een halve eeuw geleden haar missionarissen uitstuurde nog
voluit in wij en zij – terwijl het volstaat om vijf minuten in deze stad, Londen, rond
te lopen om tot in de diepste vezel doordrongen te zijn van het feit dat hier
ofwel iedereen, ofwel niemand, stranger is.
De familieverwantschap zal precies in,
niet buiten dat vreemd-zijn moeten
gezocht worden; hij zal dat vreemd-zijn nooit meer kunnen opheffen.
