zaterdag 9 juni 2012

schrikkel 146b

Het zogenaamde Forum des Halles werd in de jaren zeventig met grote tekentafelvoortvarendheid neergeplant op de site waar sinds jaar en dag het logistieke hart van Parijs klopte. Hier werden vele decennia lang elke dag opnieuw, vaak nog heel vroeg in de ochtend, uit alle mogelijke streken van Frankrijk de gigantische hoeveelheden groenten en fruit en vis en vlees en zuivelproducten aangevoerd en verhandeld die de miljoenen magen van de hoofdstad nu eenmaal nodig hebben. Samen met alle hartelijkheid en warmmenselijkheid die daarmee gepaard gingen, alle ambachtelijkheid, kleinschaligheid en beroepseer, alle anekdotes en levensgeschiedenissen, werd deze bedrijvigheid naar de kilte van de buitenwijken weggerationaliseerd en in de plaats kwam een steriel shoppingcenter, dat al na korte tijd niet alleen van frenetiek consumentisme maar ook – en op den duur vooral – van grootstedelijke vereenzaming en onherbergzaamheid een concentratie bleek te bieden: l'image du Forum des Halles est loin d'être positive (trafics de drogue, insécurité, vices de construction…). Nu al, amper 35 jaar later, is het hele complex blijkbaar aan renovatie toe en vormt het derhalve een zo mogelijk nog onoverzichtelijker kluwen van gangen en trappen dan er voor de ingrijpende werken die er inmiddels zijn gestart al was. Een architectuur zonder logica, zonder menselijkheid. De trap naar buiten die ik samen met een al wat oudere man van het Aziatische type zoek, is niet te vinden. Op welk niveau, overigens, bevinden we ons? Zelfs dat is niet duidelijk. We nemen dan maar samen een lift die ons naar het daglicht moet brengen. De man windt zich op in proper Frans. Ik spreek hem sussend toe: Il ne faut pas vous énerver, nous trouverons la sortie. Een gesprekje wordt aangeknoopt. Ik vertel hem waar ik vandaan kom, hij vertrouwt mij toe dat zijn vrouw een Limburgse is. Daar ben ik geboren, zeg ik – we groeten elkaar en gaan elk ons weegs.