Ik maak op mijn facebookpagina, blog en uitgaande e-mails met
een van het internet geplukt logo kenbaar dat ik gemeenteraadskandidaat ben
voor Groen. De aanmoedigingen achter de talrijke ‘vind ik leuk’’s op facebook die
meteen volgen, vind ik… leuk. Maar echt substantieel is dat niet. Met mijn aangepaste
e-mail-ondertekeningssjabloon oogst ik interessantere reacties. Van een
partijgenote uit een ander kiesdistrict, die vertelt hoe bij haar thuis de pin’s
en de kaartjes tot ver na de (vorige) verkiezingen bleven rondslingeren. Maar
ook van kameraad LDW, Kongo- en Palestina-specialist, die mij een link
doorstuurt naar een slecht maar toch interessant artikel van DeWereldMorgen
over een uit zijn context gerukte mening van Meyrem Almaci over het ecologisch
beleid van Israël: ja, ze hebben veel bossen bijgecreëerd, dat is waar, maar
kritische, en alerte, stemmen voeren aan dat al die bossen nu staan op plekken
waar vroeger Palestijnse dorpen gedijden – enfin, u moet het maar eens nalezen.
Het is een les in adequaat citeren, voorzichtig meningen formuleren en
zorgvuldig documenteren.
Moraal van het verhaal: je maakt je kenbaar als kandidaat en
meteen word je erop gewezen dat je kunt geconfronteerd worden met meningen, ook over
zaken waar je niet echt veel van afweet. Boeiend! We zullen veel bijleren, de
volgende weken en maanden. Zaak is van het met open vizier tegemoet te treden.
