schrikkel 055

Vandaag beschikte ik niet over de auto om naar de leesclub in Knokke te rijden – geen erg, Knokke ligt binnen fietsafstand, dus kon ik volop genieten van het polderlandschap ter hoogte van Dudzele en Westkapelle. Ik hield er een stevig tempo op na want ik was iets te laat vertrokken en bovendien had ik de afstand onderschat: ik dacht dat het zestien kilometer was maar het bleken er twintig te zijn. (Een opsteker voor mijn onkostenvergoeding!) Toch had ik tijd om te genieten van de door de mist nog verhevigde desolaatheid van dit landschap. Sommigen vinden het polderlandschap mooi, ik heb het altijd treurig en saai gevonden en daar komt geen verbetering in. Ik mis reliëf, geaccidenteerdheid. Maar ik geef toe, het desolate heeft zeker ook zijn charmes. Soms meer dan algemeen wordt aangenomen. Zeker in de mist. Dan krijgt dit landschap beslist iets suïcidaals of suïcidairs, of hoe zeg je dat?, suïcitiefs, tot suïcide aanzettend of inspirerend… Niet bij mij hoor, voor alle duidelijkheid: ik fiets naar Knokke!